Op zondag, gingen we door naar de tweede lokatie in Noorwegen. Vanuit Geilo vertrokken wij op ons gemak naar Marifjøra. Het is zo een 190 km en een kleine vier uur rijden. Uit ervaring kunnen wij al vertellen, dat rijden in Noorwegen vrij intensief is. De maximale snelheid in deze regio is maximaal 80 km/u en de Noren zeiden al tegen ons, ga uit van een gemiddelde snelheid van 60 km/u. Waarom? Campers, bergen, smalle wegen, grote stukken bebouwde kom (40 km/u), hellingen van 8%, blinde bochten, vrachtwagens en ga nog maar even door. Om onze trip naar Marifjøra behapbaar te maken, maakte wij een tussenstop in Flåm.

Flåm

Een hele bekende plek in Noorwegen en ook een populaire aanlegplaats voor cruiseschepen. Waarom? Tussen Flåm en Myrdal ligt de Flåmsbana. De Flåmsbana is een korte spoorlijn, een treintraject die beroemd en berucht is vanwege de voorbijkomende scènes van de Noorse natuur. Het is dan ook één van de steilste trajecten ter wereld met wel een stijging van bijna 900 m over 20 km spoorlijn. Veel toeristen proberen dan ook een ticket te bemachtigen voor deze treinreis. Wij uiteraard niet, want het was voor ons alleen een stop. Uiteindelijk hebben wij daar alleen een heerlijke lunch genuttigd, hebben we wat boodschappen gedaan en zijn we weer doorgereden naar Marifjøra.
Is Flåm de moeite? Wel voor de Flåmsbana en niet perse om er rond te slenteren.

Marofjøra, Lustrafjord, Sognefjord

Buiten dan het een fantastische omgeving is, een hele mooie fjord en we een fantastische lokatie hadden. Was dit de perfecte plek om een tour te boeken om de Austdalsbreen gletsjer te beklimmen. Via mijn reisgids werd de tip gegeven om eens bij IceTroll te kijken. Een organisatie die verschillende activiteiten aanbied in en rondom de nationaal parken Breheimen en Jostedalsbreen. Daar werden we zo enthousiast van, dat wij de Stygge tour boekte. Dit deden wij direct de eerste gehele dag in deze omgeving, de maandag.
Om 09.30 uur moesten wij ons 30 min hogerop melden voor de tour. Daar, bij het Breheimsenter, kregen wij een korte introductie en maakte wij kennis met één van de gidsen. Vanuit daar was het weer zo ongeveer 20 min omhoog rijden, om bij de echte startplek te komen. Dat was voor een dam, op een parkeerplaats en daar kregen we al heel erg snel de spullen voor in de kajak.

Ja, ik ging, net als Jesse, voor het eerst in mijn leven kajakken. Eerst moesten we een ‘rok’ aan die over het gat van de kajak kan worden getrokken als bescherming tegen water. Vervolgens kregen we een reddingsvest waar trouwens heel makkelijk mijn telefoon in de voorkant kon. Daarna liepen we de dam over, naar de kajaks, weer instructies en hop die kajak in. We moesten 6 km over een bergmeer heen peddelen om bij de gletsjer te komen.

Ik ga nooit meer kajakken.
Afstand: 6 km
Totale tijd: 1 uur 24 minuten
Gemiddelde snelheid: 4,3 km/u

Glacier Hike

Eenmaal bij de gletsjer, was het natuurlijk een stuk kouder, dus ging er een extra laag kleding aan. Wat had ik trouwens aan? Een wollen baselayer, een wind- en waterdichte broek (bib), wollen sokken, waterdichte bergschoenen en een wind- en waterdichte jas; voor het kajakken. Eenmaal in de buurt van die gletsjer ging er een extra fleece laag onder mijn jas, een paar handschoenen aan, een wollen muts op mijn hoofd en een snelle zonnebril. Voordat we de gletsjer op gingen, nuttigde we onze zelf meegbrachte lunch. Daarna kregen wij instructie over onze ijzers (voor onze schoenen), harnas (waarmee je aan elkaar en de gids vast zit) en de ijspikhouwel. Ik zat uiteindelijk als eerste aan de gids vast (wat ik achteraf heel fijn vond) en Jesse achter mij met de rest van de groep. Uiteindelijk hebben we 2 km over de gletsjer gelopen en deden er anderhalf uur over. Ik moest flink wat angsten overwinnen, want de gids liet ons graag over hele diepe spleten stappen waar ik niet makkelijk overheen kwam. Een vette ervaring? Een hele vette ervaring?

Na de hike gingen we weer de kajaks in.
Ik ga nooit meer kajakken.
Nooit meer. Wat was dat zwaar, wat heb ik een spierpijn gehad en wat kwamen we traag vooruit.

Staafkerk van Urnes

Op onze tweede dag, wilde we het vooral rustig aan doen. Dus besloten we om te rijden naar Urnes, waar de oudste staafkerk van Noorwegen staat. Hoe leuk, vet en bucketlist de dag ervoor was, hoe zonde deze dag was. De dinsdagmiddag stapte we dus in de auto om naar Unes te rijden. Dan rij je langs de fjord eerst naar Skjolden, wat best goed te doen is. Alleen van Skjolden naar Urnes, wat een hel. Voor minimaal 20 min rijdt je langs de fjord op een éénbaansweg, met links de berg en rechts de afgrond naar het water. Uiteraard heb je AF EN TOE een uitwijk mogelijkheid, maar soms kwam je die pas echt na een kilometer pas weer tegen. Wat gebeurde er uiteraard bij ons? Wij kwamen recht tegenover een auto te staan, met twee jongen meiden die een auto hadden gehuurd en met achter ons een camper. De camper kon echt geen km achteruit rijden, dus wij ook niet en die meiden durfde het niet.

Stresspiek.

Uiteindelijk heeft een Noor, die achter die auto van die meiden kwam te staan, zijn auto achteruit gereden tot een verbreding en heeft daarna het stuur overgenomen van één van die meiden.

Prachtig om van dichtbij te zien, echt heel bijzonder. Om naar binnen te mogen, koop je een ticket en moet je verplicht mee met de ’tour’. In deze tour krijg je de geschiedenis van deze bijzondere kerk uit ongeveer 1130 te horen. Zeker de moeite waard. Voor de rest is daar niet heel veel meer te doen! Bespaar je dus een stresspiek en steek lekker met de pont over van Ornes naar Solvorn.